Άγχος (στρες) εμφανίζεται όταν παρουσιάζονται απαιτήσεις (εσωτερικές ή εξωτερικές) που σύμφωνα με την εκτίμηση του ατόμου θέτουν σε δοκιμασία ή και ξεπερνούν τις διαθέσιμες δυνατότητές του.
Επομένως το στρες είναι μια αντίδραση του οργανισμού σε μια αλλαγή που απαιτεί φυσική-σωματική, συναισθηματική ή/και πνευματική προσαρμογή.
Το άγχος βιώνεται διαφορετικά, αλλά συνήθως κι η αιτία του από κάθε ασθενή αποδίδεται σε συγκεκριμένους εξωγενείς ψυχοπιεστικούς παράγοντες. Όμως ο κάθε παράγοντας δεν αρκεί απο μόνος του να προκαλέσει άγχος , χρειάζεται προδιάθεση.
Να έχουμε κατά νου πως τα φυσιολογικά συναισθήματα είναι η χαρά, η λύπη,η οργή, η αγανάκτηση, η ευφορία κ.α. , όμως ο αγχώδης ασθενής και ένα θετικό συναίσθημα μπορεί να το βιώσει με αρνητικό τρόπο και να το σωματοποιήσει.
Εκ φύσεως ο κάθε άνθρωπος θα αντιδράσει με έναν συγκεκριμένο τρόπο (απο φύσεως) , ανάλογο πάντοτε του ερεθίσματος που λαμβάνει, όμως ο αγχώδης ασθενής θα αντιδράσει με έναν ξένο νευρο-ανόσο-βιολογικά τρόπο (απο θέσεως) , ο οποίος έχει επιβληθεί εξωγενώς στον οργανισμό. Για παράδειγμα ένα παιδί που απο την φύση του είναι πιο ευαίσθητο και μεταβολίζει τις όποιες συνθήκες διαμέσου του αμυντικού μηχανισμού του κλάμματος, εαν υποστεί συμπεριφοριολογική μεταβολή αυτής του τής δυναμικής, επιβάλλοντας ο γονέας ή το γενικότερο περιβάλλον του το να μην κλαιει, θα αρχίσει να υπάρχει μια απόσταση φύσης-θέσης με αποτέλεσμα το όποιο γεγονός να βιώνεται με άγχος.
Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός καλείται διαμέσου του ομοιοπαθητικού ιατρικού ιστορικού του ασθενούς να εντοπίσει και να καταγράψει εκείνα τα ιδιαίτερα συμπτώματα του εκάστοτε νοσήματος.
Τι είναι όμως το σύμπτωμα ;
Το σύμπτωμα αξιολογείται ως η προσπάθεια του οργανισμού να ανταπεξέλθει σε μια κατάσταση, δεν είναι δηλ το πρόβλημα αλλά καταδεικνύει την ιδιαίτερη νευρο-ανοσο-βιολογική αντίδραση του κάθε οργανισμού ξεχωριστά, ώστε να επιτύχει ομοιόσταση στο καλύτερο δυνατό σημείο.
Η Ομοιοπαθητική θεραπευτική μπορεί να επέμβει ουσιαστικά και σε βάθος. Όταν μια επίκτητη κατάσταση έχει παρουσιαστεί σε ένα οργανισμό, όταν δηλαδή έχει υπάρξει παρέμβαση στην φυσιολογική νευροβιολογία του οργανισμού, τότε εκείνος αντιδρά και παρουσιάζει συμπτώματα.
Η καταστολή των συμπτωμάτων μέσω χημικών παρεμβάσεων δεν είναι η λύση, αλλά απλώς εμποδίζει στο να βλέπουμε το πρόβλημα.
Ο Ομοιοπαθητικός Ιατρός λοιπόν, μέσω του ιστορικού, δηλ της καταγραφής των συμπτωμάτων, στοιχειοθετεί ουσιαστικά το προφίλ της παθολογικής κατάστασης, της εκτροπής που υφίσταται ο οργανισμός από την φύση του και δίνοντας το σωστό κατά περίπτωση Ομοιοπαθητικό φάρμακο, τον οδηγεί σε θεραπεία, επαναφέροντας την φυσιολογική νευροβιολογία του, απελευθερώνοντάς τον διανοητικά, ψυχικά και σωματικά.
Βιβλιογραφία:
- Lazarus, R. S., & Folkman, S. (1984α). Coping and adaptation. In W. D. Gentry (Ed.), Handbook of behavioral medicine (pp.282-325). New York: The Guilford Press.
- Depressed patients treated by homeopaths: a randomised controlled trial using the “cohort multiple randomised controlled trial” (cmRCT) design , https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/28666463/
- Effects of a homeopathic combination remedy on the acute stress response, well-being, and sleep: a double-blind, randomized clinical trial. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/22963271/
- Κέντρο Κλασσικής Ομοιοπαθητικής, Σ.Κυβέλλος, Λ. Βελλόπουλος. Ορισμός άγχους απο Σ. Κυβέλλο. http://classical-homeopathy.gr/el/node/139